Therese Klompenhouwer, regerend wereldkampioene en Europees kampioene driebanden, gaat de jaarwisseling 2020/2021 tegemoet op een eenzame Koreaanse hotelkamer. Zondag is de Nederlandse biljartster na een rechtstreekse vlucht van 11 uur in de Koreaanse hoofdstad Seoul gearriveerd, inmiddels zijn de eerste dagen van twee weken quarantaine achter de rug. Het wachten is op de dag dat ze het hotel mag verlaten in de voorbereiding op de twee Grand Prix toernooien waarvoor de 37-jarige kampioene in Korea is uitgenodigd. Therese: ,,Ik mag het hotel uit op 3 januari, toevallig de dag dat ik jarig ben.’’
Het uitzicht, onder meer op een bergtopnet buiten Seoul, is mooi, maar ze is er na drie dagen wel al op uitgekeken. ,,Ik heb eigenlijk nog niets anders gezien. Ik kwam hier zondagmiddag om 16.00 uur aan, toen het in Nederland 8 uur ’s morgens was. De Koreaanse overheid, ik denk met een team dat speciaal voor mensen is die in quarantaine moeten, heeft me vanaf het vliegveld meegenomen in een bus en naar mijn hotelkamer gebracht. Ik heb eerst een Coronatest gedaan en daarna de nacht op mijn kamer ingegaan. Ik heb alleen maar wakker gelegen, pas op de vroege morgen in slaap gevallen.’’
Therese vult de dagen met tv kijken, lezen, contacten met het thuisfront en wachten. De Nederlandse wereldkampioene (vier titels op rij) wil haar (eentonige) verhaal wel delen, maar kijkt toch vooral uit naar de weken, waarin ze over biljarten kan vertellen. Korte reactie op een bericht vanuit Nederland, dat de PBA (Koreaanse profbond) met een Nederlander heeft onderhandeld en dat de geruchten zijn dat het om Therese gaat? Therese: ,,Ik heb het ook gehoord, maar ik weet niet precies om welke Nederlander dat gaat.’’
Therese dus, in een soort van dagboekje vanuit de stilte van haar hotelkamer.
,,De enige die ik hier zie, is iemand in een wit pak, die ’s morgens mijn temperatuur op komt meten. Maar dat is allemaal heel snel: de deur open thermometer tegen mijn voorhoofd en deur weer dicht. Drie keer per dag zetten ze het eten voor mijn deur en dat was het dan. Hier leef ik dus twee weken, een mooie hotelkamer, grote badkamer, groot bed, grote tv, goede wifi, geen balkon. Ik kijk veel tv, Netflix en biljarten. Verder heb ik een grote legpuzzel meegenomen. Ik ben niet echt een lezer, maar ben wel in een dik boek begonnen, een thriller van Angela Clarke. Ik doe wat oefeningen om fit te blijven, veel rekken en strekken en probeer niet te vaak op bed te gaan liggen.’’
,,Ik kan me niet heugen dat het zo lang, twee weken, is geleden dat ik een biljartkeu heb vastgehad. Dat voelt heel vreemd, maar gelukkig heb ik nog negen dagen om te trainen voordat ik start in het toernooi. Hoe dat eruit gaat zien, weet ik eigenlijk nog niet. De organisatie is van Five & Six, die inmiddels al enkele Grand Prix toernooien heeft georganiseerd. Ik voel me echt bevoorrecht tegenover andere Europese spelers dat ik hier ben uitgenodigd en deze kans krijg. Ze zorgen heel erg goed voor me, vragen steeds hoe het met me gaat en bellen me elke dag een keer. Ik kan niet wachten tot ik uit deze quarantaine mag en een paar weken voluit kan gaan biljarten. Daar kijk ik echt naar uit.’’
,,Ik heb heel veel mooie herinneringen aan Korea, waar ik nu inmiddels tien keer ben geweest. Hier heb ik mijn tweede wereldtitel gehaald en het hoofdtoernooi van een World Cup gehaald. Ik mocht meespelen in een Survival i Seoul en nu krijg ik deze kans. Het voelt altijd goed, de mensen zijn heel hartelijk, ik heb geen problemen met eten, overal kun je biljarten en ’s avonds zit je meestal tijdens toernooien gezellig met z’n allen te eten en wat te drinken. Het zal nu vanwege de Corona wel anders zijn, maar het worden zeker weer heerlijke weken.’’
,,Ik heb nu toch tijd, dus ik ga ook een beetje Koreaans leren. De gangbare woorden, zoals ’hallo, tot ziens, bedankt, hoe je heet en dat soort dingen ken ik wel al, maar ik wil het nog wel iets uitbreiden. De dagen gaan nu wel al iets gemakkelijker, in het begin vond ik het vreselijk saai. Normaal loop ik onwijs veel met de hond Banjer, dat mis ik, nu kom ik amper aan 100 stappen per dag. Ik heb net mijn lunch op, twee broodjes bij de pasta, maar Chantal had van thuis pakjes hagelslag meegegeven. Die heb ik heerlijk over de broodjes gestrooid.’’
,,Wat of hoe de toernooien eruit gaan zien, weet ik nog niet. Dat hoor ik pas in de dagen dat ik uit mijn hotel mag. Het is alleen al geweldig dat ik weer mag spelen, want voorlopig is daar in Nederland nog geen zicht op. De dagen zijn lang en eentonig, maar dat wist ik op voorhand. Ik kom er wel doorheen en maak me nu al op voor een paar prachtige weken biljarten.’’
Tekst: Frits Bakker
Foto: Therese